4.39am. De KG boei is gerond. Het spel op het IJsselmeer is over. Terug naar de sluis bij Enkhuizen, om 5.15 lag ik aan de kant, een kwartier later sliep ik. Ik gunde mezelf een uur en had besloten om zo snel mogelijk na half zeven door te varen. M’n lichaam rommelde van de slaap. Het lukte me wel geteld 45 minuten, toen sprong ik uit bed, maakte een pak pasta carbonara klaar en voer de sluis in. Samen met de Jumping Jack en de Dreamcatcher. Niet meer alleen. Samen met deze twee bootjes zou ik straks aan the end game beginnen.

In de sluis vertelde de dreamcatcher me dat iedereen me aan het volgen was, dat iedereen vol spanning zat of ik het zou gaan halen of niet. Dat deed zo goed, opeens bleek ik helemaal niet alleen meer te zijn. Tijdens the end game kreeg ik een hart onder de riem gestoken van het bestuur, van andere deelnemers en volgers. Het was echt fantastisch.

Maar die laatste mijlen moest ik toch echt alleen doen. In rap tempo zette ik mijn zeilen, gaf vol gas naar de incheck boei, trok de zeilen aan en… geen snelheid. De andere twee bootjes gingen me hard voorbij. Daar zette ik vraagtekens bij en keek eens goed naar m’n zeilen. Ik gaf ze ruimte en gelijk zag ik de snelheid oplopen. Daarmee werd de afstand tussen mij en de twee andere bootjes niet meer veel groter. Koers om de KG18. Daarna aan de wind naar de EA2. Continu mijn zeilen bijstellend, continu proberen de snelheid te verhogen. De wind shifte, de afstand tot de boei begon groter te worden. De boei die ergens op de horizon lag en waar ik alleen maar van kon gissen waar die was. Dan maar overstag, wind dropte, iets afvallen, andere boot begon me in te halen. Shit, ik wilde die vooral voorblijven. Weer overstag, de wind shifte weer, snelheid ging omhoog. Niet naar de ETA kijken, niet naar de ETA kijken. Die bleef maar oplopen naar mate ik verder voer. Jumping Jack om de boei. Ik weer overstag, de wind was zo ver geshift dat ik nu bijna in 1 rechte streep naar de boei toe kon varen. Wind er weer uit, wind draaide weer, ik weer overstag. De So Long komt voor me langs en vaart een lang rak door. Ik vaar ook een lang rak door en als ik de boei lijk te overschieten draai ik bij en stuur op de boei af. Minuten gaan traag voorbij, de afstand lijkt niet kleiner te worden, toch maar nog een luisterboek aan om m’n zenuwen wat te bedwingen. En uiteindelijk… de EA2 is gerond en ik begin aan mijn laatste rak.

10.43, ik heb de EA2 gerond en heb nog ruim een uur om de laatste 5 mijl te zeilen. Als de wind meewerkt ga ik het halen. Ik krijg een berichtje van de Jumping Jack die me op de AIS volgt; zet die halfwinder nu, dan red je het misschien nog. Ik durfde eigenlijk niet te bewegen, bang dat er dingen in de knoop zouden komen, bang dat door mijn lopen op de boot de snelheid zou droppen. Toch hijs ik achter mijn genua de rood-geel-oranje halfwinder. Na al die dagen oefenen ging het in 1x goed. Deze geeft me een extra zetje, de snelheid gaat met 1,5 knoop omhoog, ETA bij de boei vervroegd. Dan zie ik dat de twee bootjes voor mij niet om de boei varen die ik op de kaart heb. De sportboei I is verlegd! Jumping Jack wat zijn de coordinaten van de boei? Ik krijg deze en zet deze in mijn navigatie en inderdaad de boei is verlegd. Mijn ETA gaat er nu om spannen, 11.50, 11.55, 11.49. De stuurautomaat stuurt de juiste koers terwijl ik nog een beetje extra snelheid uit mijn boot probeer te persen. Voorop sta ik op de uitkijk met mijn oranje verrekijker; waar ligt die verdomde boei. Ik zie de andere twee bootjes over de horizon verdwijnen, ergens daar moet ook de boei zijn. En ja, uiteindelijk doemt het zwarte stipje op, eerst niet met het blote oog te zien, dan wordt het steeds duidelijker een gele sportboei.

De stuurautomaat gooi ik van de helmstok af, ik wil zelf die laatste mijlen zeilen. Nog 20 minuten tot de boei. Ik krijg een berichtje van het bestuur met de vraag hoe ver ik ben en dat iedereen vol spanning naar de tracker zit te kijken. Nog 15 minuten voor de boei. Ik bedenk me dat ik dit moment wil opnemen en waarom niet live? Ik snel probeer ik met links wat mensen op de hoogte te stellen van mijn iets wat overhaaste en spontane idee om live uit te zenden. Nog 10 minuten, ik zet mijn livestream aan. Het is fijn om zo in het luchtledige te praten, te vertellen wat ik aan het doen ben. Nog 8 minuten, de boei komt nu zichtbaar dichterbij. Eta 11.55, ik voel geen vermoeidheid, ik voel geen honger of pijn. De navigatie gaat piepen: nog 600ft tot het waypoint, nog 1 minuut, een windvlaag een schreeuw, gejuich; Jantine rond om 11.54 de Sportboei I. Jantine finished haar eerste 200myls solo, Jantine is de grote overwinnaar.

Na de boei, zitten uithuilen en kwam opeens die gigantische vermoeidheid op. Even wat eten, de boot opruimen, zeilen lekker naar beneden en laatste stuk op de motor naar Lelystad. Ik krijg een berichtje van de Libel, de andere deelnemer met wie ik de afgelopen reis veel contact heb gehad. Ze had feliciteerde me met het halen van deze fantasiche solo race.
Even m’n tanden poetsen, schoon shirt aan, boot aan kant brengen. En de haven in.

Daar word ik met veel toeters, bellen en gejuich binnengehaald. De Quartyn is als laatste boot in de 200myls solo 2021 binnen gekomen, maar is een echte Overwinnaar.